Ο καλός φίλος και ιστολόγος Fegia, αυτές μέρες, έχει γράψει για τις αναμνήσεις μας. Τις αναμνήσεις της γενιάς μου, από το ραδιόφωνο της δεκαετίας του ΄60. Με ταξίδεψε κυριολεκτικά στο παρελθόν όταν ακούγαμε τα θεατρικά και τις δραματικές σειρές μέσα από τα ερτζιανά. Με την ευκαιρία αυτής της θεατρικής-ραδιοφωνικής αναδρομής σκέφτηκα και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια πρόσφατη εμπειρία από θεατρική παράσταση.
Είχα την ευκαιρία, και την τύχη, να παρακολουθήσω προ ημερών, σε ένα ταξίδι αστραπή, ένα αντιαισθητικό μιούζικαλ και για την ακρίβεια μια μαύρη κωμωδία με μουσική, χορό και διαδραστικές εκπλήξεις από το θίασο των ΤΑΔΕ που σημαίνει Τεχνικά Αυτόνομοι Δραμάτων Ε(κφ)ραστές. Το θεατρικό έργο «Είμαι Άσχημη» των Ισπανών Σέρτζι Μπελμπέλ και και Ζόρντι Σάντσεζ, εκτυλίχθηκε επί σκηνής από το θίασο ΤΑΔΕ και τον σκηνοθέτη Κώστα Μεταξάκη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Just for your eyes, στο Αμφιθέατρο του Φοιτητικού Κέντρου του Πανεπιστήμιου Κρήτης στις Βούτες Ηρακλείου.
Ομολογώ ότι η πρώτη μου (θετική) αντίδραση στην πρόσκληση για τη συγκεκριμένη παράσταση ήταν αυτό που με έκανε να περιγράψω και σε εσάς την εμπειρία. Βλέπετε, δεν φημίζομαι για την αγάπη μου προς το θέατρο πράγμα που με κάνει να νιώθω λίγο άβολα μια και αγαπώ τις Τέχνες. Πράγματι, ελάχιστες είναι οι θεατρικές παραστάσεις που βρέθηκα σε εγρήγορση –γιατί αυτό με απωθεί στο θέατρο- όπως οι πιστές αποδόσεις ή οι έξυπνες σύγχρονες προσαρμογές του Αρχαίου Δράματος και ορισμένες με «τέρατα» του θεάτρου σαν τον αείμνηστο Μάνο Κατράκη στο «Ντα». Ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι είχα συνηθίσει στο ραδιοφωνικό θέατρο που αναφέρει ο Fegia, όπου οι ηθοποιοί ήταν δυο φορές ηθοποιοί για να μπορέσουν να μεταβιβάσουν όσα και τα σώμα τους.
Αυτό όμως που παρακολούθησα, φίλοι μου, με άφησε κυριολεκτικά άφωνη γιατί το αναμενόμενο αναβαθμίστηκε στις αισθήσεις μου κι έγινε έκπληξη. Ο θίασος αυτός, απ΄ όσα διάβασα στο πρόγραμμα, δημιουργήθηκε το 2004 και έχει μέχρι σήμερα ανεβάσει τέσσερα συνολικά έργα-μαύρες κωμωδίες. Ο στόχος τους είναι να προβληματίσουν και να φέρουν κοντά τους τον θεατή ώστε φεύγοντας να μην ξεχάσει ό,τι είδε. Η σεμνότητά τους δεν άφησε περιθώρια για περισσότερα σχόλια μια και αναφέρουν απλώς ότι «η πορεία τους είναι δύσκολη μα και τόσο ευχάριστη!!!» Ίσως να ικανοποιούνται, όπως οι αληθινοί καλλιτέχνες, δηλαδή μόνο από τη θερμή ανταπόκριση του κοινού.
Είχα την ευκαιρία, και την τύχη, να παρακολουθήσω προ ημερών, σε ένα ταξίδι αστραπή, ένα αντιαισθητικό μιούζικαλ και για την ακρίβεια μια μαύρη κωμωδία με μουσική, χορό και διαδραστικές εκπλήξεις από το θίασο των ΤΑΔΕ που σημαίνει Τεχνικά Αυτόνομοι Δραμάτων Ε(κφ)ραστές. Το θεατρικό έργο «Είμαι Άσχημη» των Ισπανών Σέρτζι Μπελμπέλ και και Ζόρντι Σάντσεζ, εκτυλίχθηκε επί σκηνής από το θίασο ΤΑΔΕ και τον σκηνοθέτη Κώστα Μεταξάκη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Just for your eyes, στο Αμφιθέατρο του Φοιτητικού Κέντρου του Πανεπιστήμιου Κρήτης στις Βούτες Ηρακλείου.
Ομολογώ ότι η πρώτη μου (θετική) αντίδραση στην πρόσκληση για τη συγκεκριμένη παράσταση ήταν αυτό που με έκανε να περιγράψω και σε εσάς την εμπειρία. Βλέπετε, δεν φημίζομαι για την αγάπη μου προς το θέατρο πράγμα που με κάνει να νιώθω λίγο άβολα μια και αγαπώ τις Τέχνες. Πράγματι, ελάχιστες είναι οι θεατρικές παραστάσεις που βρέθηκα σε εγρήγορση –γιατί αυτό με απωθεί στο θέατρο- όπως οι πιστές αποδόσεις ή οι έξυπνες σύγχρονες προσαρμογές του Αρχαίου Δράματος και ορισμένες με «τέρατα» του θεάτρου σαν τον αείμνηστο Μάνο Κατράκη στο «Ντα». Ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι είχα συνηθίσει στο ραδιοφωνικό θέατρο που αναφέρει ο Fegia, όπου οι ηθοποιοί ήταν δυο φορές ηθοποιοί για να μπορέσουν να μεταβιβάσουν όσα και τα σώμα τους.
Αυτό όμως που παρακολούθησα, φίλοι μου, με άφησε κυριολεκτικά άφωνη γιατί το αναμενόμενο αναβαθμίστηκε στις αισθήσεις μου κι έγινε έκπληξη. Ο θίασος αυτός, απ΄ όσα διάβασα στο πρόγραμμα, δημιουργήθηκε το 2004 και έχει μέχρι σήμερα ανεβάσει τέσσερα συνολικά έργα-μαύρες κωμωδίες. Ο στόχος τους είναι να προβληματίσουν και να φέρουν κοντά τους τον θεατή ώστε φεύγοντας να μην ξεχάσει ό,τι είδε. Η σεμνότητά τους δεν άφησε περιθώρια για περισσότερα σχόλια μια και αναφέρουν απλώς ότι «η πορεία τους είναι δύσκολη μα και τόσο ευχάριστη!!!» Ίσως να ικανοποιούνται, όπως οι αληθινοί καλλιτέχνες, δηλαδή μόνο από τη θερμή ανταπόκριση του κοινού.
.
.
Το θεατρικό έργο «Είμαι άσχημη» παρουσιάστηκε σε μετάφραση της Κατερίνας Χριστοδούλου, σκηνοθεσία-σκηνογραφία-φωτισμούς του Κώστα Μεταξάκη, μουσική-ηχοληψία του Άγγελου Αρβανίτη και Κώστα Σταυρακάκη (ηχοληψία) και χορογραφίες Χαράς Καράλη από 14 νέους ανθρώπους που υποδύθηκαν 23 ρόλους. Στο ρόλο της Άσχημης η Κάλια Σταυρακάκη και στου «άλλου» εαυτού της (Άσχημη β΄ μέρους) η Νατάσσα Σακέτου ενώ στο ρόλο του Σάμουελ Γκας ο Αλέξανδρος Ξιφαράς.
Το έργο εξελίσσεται μέχρι ενός σημείου προβάλλοντας τη ζωή μιας άσχημης (μα τόσο άσχημης!) κοπέλας η οποία δεν έχει στον ήλιο μοίρα επειδή ακριβώς είναι αποκρουστική και ενός όμορφου (μα τόσο όμορφου!) ηθοποιού. Τα γεγονότα από τη ζωή τους, τραγικά - κωμικά και ανάποδα, κάνουν τους θεατές να ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς. Τη μια στιγμή σπαρταριστά γέλια και αμέσως απόλυτη περίσκεψη. Με τα χειροκροτήματα ενθουσιώδη και στις δύο περιπτώσεις. Στο β΄ μέρος οι δρόμοι της κακάσχημης και του πεντάμορφου διασταυρώνονται και η συνάντησή τους είναι μοιραία.
Το έργο λέγεται ότι έγινε αποδεκτό με ενθουσιασμό στην Ισπανία λόγω του «ελαφρού» του χαρακτήρα του. Ωστόσο έχει βαθιές πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις χλευάζοντας το life style που προωθείται μανιωδώς από τα ΜΜΕ στο οποίο -γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;- όλοι έχουμε πέσει θύματα, λίγο ή περισσότερο. Οι αιχμές που αφήνονται για τα ΜΜΕ και για την .. πανέξυπνη εξουσία έχουν τόσες δόσεις χιούμορ ώστε σε πείθε να σκεφτείς …. σοβαρά απέναντί τους.
Ο σκηνοθέτης Κώστας Μεταξάκης, με την εξαιρετική διδασκαλία του, το πανέξυπνο σκηνικό και τον φροντισμένο φωτισμό δημιούργησε μια παράσταση που όχι μόνο μπορεί να κρατήσει τον θεατή σε εγρήγορση αλλά να τον κάνει να επιθυμεί κάθε στιγμή να συμμετάσχει στο θεατρικό δρώμενο. Τα στοιχεία του αρχαίου ελληνικού δράματος είναι ευλαβικά προσαρμοσμένα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης με έναν Χορό από μαυροντυμένα, ευέλικτα, αθόρυβα νέα παιδιά να «κυλούν» σώμα και λόγο στο σανίδι λες κι έχουν παίξει εκατοντάδες φορές μπροστά σε κοινό. Κι όμως υπήρχαν ηθοποιοί που εμφανίζονταν για πρώτη φορά, ενώ όλοι ασχολούνται, προφανώς, από μεράκι με το θέατρο και όχι για επαγγελματικούς λόγους. Αξιοσημείωτο είναι δε, ότι δεν ξενίζει καθόλου αυτό το στοιχείο του αρχαίου δράματος σε συνδυασμό με έναν σούπερ σταρ για τον οποίο θα μπορούσαν να ουρλιάξουν… όλες οι μπάμπουσκες του κόσμου.
Ο Κώστας Μεταξάκης φαίνεται να ετοίμασε την ομάδα του έτσι ώστε να αντιδράσουν θετικά σε κάθε τι «στραβό». Έτσι με τον τρόπο αυτό οι θεατές ανέβηκαν στο σανίδι και οι ηθοποιοί στη θέση τους. Χαρακτηριστικό αυτής της απρογραμμάτιστης διάδρασης ήταν η στιγμή που έπρεπε οι ηθοποιοί να εισέλθουν από τις πόρτες των θεατών ώστε να αναπτύξουν τον μονόλογο ή το διάλογο κάτω, μπροστά στα πρώτα καθίσματα. Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή μπήκε ταυτόχρονα με τον ηθοποιό… κι ένας θεατής. Ω τη απόλαυση ήταν αυτή! Ο φωτισμός εστίασε στον θεατή κι εκείνος σε εμάς τους υπόλοιπους ενώ ο ηθοποιός άφησε τη σκηνή να εξελιχθεί. Η αίθουσα ήταν ένας μεγάλος θίασος! Σε κάποια άλλη στιγμή ο τραγικός μονόλογος της όμορφης (μα πόσο όμορφη!!) διακόπηκε από έναν θεατή ο οποίος μη αντέχοντας τόση ομορφιά… της ζήτησε το τηλέφωνό της!! Φυσικά εκείνη σταθερά στη θέση της, με τον ίδιο τόνο φωνής, με αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της του έταξε λέγοντάς του κοφτά: «Μετά»!! Βέβαια αξίζει να παρατηρήσω πως δεν υπήρχε κάποιο στοιχείο που να με κάνει να πιστέψω ότι τα «απρόοπτα» δεν ήταν σκηνοθετημένα. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, τους αξίζουν συγχαρητήρια, ίσως και περισσότερα.
Για τους ηθοποιούς τι να πρωτογράψει κανείς; Κορίτσια και αγόρια νέα, με όλα όσα η φύση τους έδωσε, χωρίς φτιασίδια και ρετουσαρίσματα. Απλοί, κοινοί νέοι, ψηλοί ή κοντοί, λεπτοί ή ευτραφείς, ανοιχτόχρωμοι ή μελαχροινοί, όλοι έβγαζαν πάθος, χαρά, γέλιο και θλίψη. Καθημερινοί άνθρωποι. Ακόμη και στα δυο τρία λεκτικά σφάλματα (;) δεν πτοήθηκαν. Συνέχισαν με τον τρόπο που συνεχίζουμε όλοι. Έτσι απλά…
Η μουσική επένδυση και οι χορογραφίες έδεναν εκπληκτικά όχι μόνο με το είδος αλλά και με το σκηνικό και με το φωτισμό. Όρθιο κρεβάτι.. αλλά ήταν ξάπλα! Εκεί τους οδηγούσε η μουσική και η χορογραφία.
Η παράσταση όπως καταλάβατε με ενθουσίασε για την απλότητά της. Και ξέρετε ότι το να δημιουργήσει κανείς κάτι απλό προϋποθέτει πολλή δουλειά, γνώση και μεράκι. Γιατί στο απλό φαίνονται οι ατέλειες αντίθετα από το σύνθετο. Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για ό,τι συνέβη εκεί. Δεν θα το κάνω με την ελπίδα να φανείτε τυχεροί, τουλάχιστον κάποιοι από εσάς, συμμετέχοντας σε αυτό το θεατρικό. Το μόνο που ίσως θα ήθελα είναι να σας αναφέρω κάτι που επίσης με εντυπωσίασε. Το κοινό αποτελούσαν άνθρωποι διάφορων ηλικιών αλλά κυρίως νέοι. Φοιτητές και εργαζόμενοι.... έτοιμοι για όλα! Πόσο ελπιδοφόρα εικόνα μα την αλήθεια…
Τέλος, ας διαπιστώσω και κάτι που θεώρησα ως «ανισορροπία» στην παράσταση (σε σχέση δηλαδή με τη συνολική αρτιότητά της). Έχει να κάνει με το μακιγιάζ. Εξαιρετική δουλειά, αλλά όχι για άσχημη. Γιατί η αυξημένη τριχοφυΐα διορθώνεται αναίμακτα και οικονομικά. Το μακιγιάζ των «άσχημων» μου θύμισε κάτι από τον Φρανκεστάιν. Ωστόσο έλειπε το στοιχείο της παραμόρφωσης των χαρακτηριστικών, κάτι που θα μπορούσαν να είχαν πετύχει οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν, αν κρίνω από αυτό που κατάφεραν με την τριχοφυΐα.
.Το θεατρικό έργο «Είμαι άσχημη» παρουσιάστηκε σε μετάφραση της Κατερίνας Χριστοδούλου, σκηνοθεσία-σκηνογραφία-φωτισμούς του Κώστα Μεταξάκη, μουσική-ηχοληψία του Άγγελου Αρβανίτη και Κώστα Σταυρακάκη (ηχοληψία) και χορογραφίες Χαράς Καράλη από 14 νέους ανθρώπους που υποδύθηκαν 23 ρόλους. Στο ρόλο της Άσχημης η Κάλια Σταυρακάκη και στου «άλλου» εαυτού της (Άσχημη β΄ μέρους) η Νατάσσα Σακέτου ενώ στο ρόλο του Σάμουελ Γκας ο Αλέξανδρος Ξιφαράς.
Το έργο εξελίσσεται μέχρι ενός σημείου προβάλλοντας τη ζωή μιας άσχημης (μα τόσο άσχημης!) κοπέλας η οποία δεν έχει στον ήλιο μοίρα επειδή ακριβώς είναι αποκρουστική και ενός όμορφου (μα τόσο όμορφου!) ηθοποιού. Τα γεγονότα από τη ζωή τους, τραγικά - κωμικά και ανάποδα, κάνουν τους θεατές να ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς. Τη μια στιγμή σπαρταριστά γέλια και αμέσως απόλυτη περίσκεψη. Με τα χειροκροτήματα ενθουσιώδη και στις δύο περιπτώσεις. Στο β΄ μέρος οι δρόμοι της κακάσχημης και του πεντάμορφου διασταυρώνονται και η συνάντησή τους είναι μοιραία.
Το έργο λέγεται ότι έγινε αποδεκτό με ενθουσιασμό στην Ισπανία λόγω του «ελαφρού» του χαρακτήρα του. Ωστόσο έχει βαθιές πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις χλευάζοντας το life style που προωθείται μανιωδώς από τα ΜΜΕ στο οποίο -γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;- όλοι έχουμε πέσει θύματα, λίγο ή περισσότερο. Οι αιχμές που αφήνονται για τα ΜΜΕ και για την .. πανέξυπνη εξουσία έχουν τόσες δόσεις χιούμορ ώστε σε πείθε να σκεφτείς …. σοβαρά απέναντί τους.
Ο σκηνοθέτης Κώστας Μεταξάκης, με την εξαιρετική διδασκαλία του, το πανέξυπνο σκηνικό και τον φροντισμένο φωτισμό δημιούργησε μια παράσταση που όχι μόνο μπορεί να κρατήσει τον θεατή σε εγρήγορση αλλά να τον κάνει να επιθυμεί κάθε στιγμή να συμμετάσχει στο θεατρικό δρώμενο. Τα στοιχεία του αρχαίου ελληνικού δράματος είναι ευλαβικά προσαρμοσμένα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης με έναν Χορό από μαυροντυμένα, ευέλικτα, αθόρυβα νέα παιδιά να «κυλούν» σώμα και λόγο στο σανίδι λες κι έχουν παίξει εκατοντάδες φορές μπροστά σε κοινό. Κι όμως υπήρχαν ηθοποιοί που εμφανίζονταν για πρώτη φορά, ενώ όλοι ασχολούνται, προφανώς, από μεράκι με το θέατρο και όχι για επαγγελματικούς λόγους. Αξιοσημείωτο είναι δε, ότι δεν ξενίζει καθόλου αυτό το στοιχείο του αρχαίου δράματος σε συνδυασμό με έναν σούπερ σταρ για τον οποίο θα μπορούσαν να ουρλιάξουν… όλες οι μπάμπουσκες του κόσμου.
Ο Κώστας Μεταξάκης φαίνεται να ετοίμασε την ομάδα του έτσι ώστε να αντιδράσουν θετικά σε κάθε τι «στραβό». Έτσι με τον τρόπο αυτό οι θεατές ανέβηκαν στο σανίδι και οι ηθοποιοί στη θέση τους. Χαρακτηριστικό αυτής της απρογραμμάτιστης διάδρασης ήταν η στιγμή που έπρεπε οι ηθοποιοί να εισέλθουν από τις πόρτες των θεατών ώστε να αναπτύξουν τον μονόλογο ή το διάλογο κάτω, μπροστά στα πρώτα καθίσματα. Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή μπήκε ταυτόχρονα με τον ηθοποιό… κι ένας θεατής. Ω τη απόλαυση ήταν αυτή! Ο φωτισμός εστίασε στον θεατή κι εκείνος σε εμάς τους υπόλοιπους ενώ ο ηθοποιός άφησε τη σκηνή να εξελιχθεί. Η αίθουσα ήταν ένας μεγάλος θίασος! Σε κάποια άλλη στιγμή ο τραγικός μονόλογος της όμορφης (μα πόσο όμορφη!!) διακόπηκε από έναν θεατή ο οποίος μη αντέχοντας τόση ομορφιά… της ζήτησε το τηλέφωνό της!! Φυσικά εκείνη σταθερά στη θέση της, με τον ίδιο τόνο φωνής, με αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της του έταξε λέγοντάς του κοφτά: «Μετά»!! Βέβαια αξίζει να παρατηρήσω πως δεν υπήρχε κάποιο στοιχείο που να με κάνει να πιστέψω ότι τα «απρόοπτα» δεν ήταν σκηνοθετημένα. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, τους αξίζουν συγχαρητήρια, ίσως και περισσότερα.
Για τους ηθοποιούς τι να πρωτογράψει κανείς; Κορίτσια και αγόρια νέα, με όλα όσα η φύση τους έδωσε, χωρίς φτιασίδια και ρετουσαρίσματα. Απλοί, κοινοί νέοι, ψηλοί ή κοντοί, λεπτοί ή ευτραφείς, ανοιχτόχρωμοι ή μελαχροινοί, όλοι έβγαζαν πάθος, χαρά, γέλιο και θλίψη. Καθημερινοί άνθρωποι. Ακόμη και στα δυο τρία λεκτικά σφάλματα (;) δεν πτοήθηκαν. Συνέχισαν με τον τρόπο που συνεχίζουμε όλοι. Έτσι απλά…
Η μουσική επένδυση και οι χορογραφίες έδεναν εκπληκτικά όχι μόνο με το είδος αλλά και με το σκηνικό και με το φωτισμό. Όρθιο κρεβάτι.. αλλά ήταν ξάπλα! Εκεί τους οδηγούσε η μουσική και η χορογραφία.
Η παράσταση όπως καταλάβατε με ενθουσίασε για την απλότητά της. Και ξέρετε ότι το να δημιουργήσει κανείς κάτι απλό προϋποθέτει πολλή δουλειά, γνώση και μεράκι. Γιατί στο απλό φαίνονται οι ατέλειες αντίθετα από το σύνθετο. Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για ό,τι συνέβη εκεί. Δεν θα το κάνω με την ελπίδα να φανείτε τυχεροί, τουλάχιστον κάποιοι από εσάς, συμμετέχοντας σε αυτό το θεατρικό. Το μόνο που ίσως θα ήθελα είναι να σας αναφέρω κάτι που επίσης με εντυπωσίασε. Το κοινό αποτελούσαν άνθρωποι διάφορων ηλικιών αλλά κυρίως νέοι. Φοιτητές και εργαζόμενοι.... έτοιμοι για όλα! Πόσο ελπιδοφόρα εικόνα μα την αλήθεια…
Τέλος, ας διαπιστώσω και κάτι που θεώρησα ως «ανισορροπία» στην παράσταση (σε σχέση δηλαδή με τη συνολική αρτιότητά της). Έχει να κάνει με το μακιγιάζ. Εξαιρετική δουλειά, αλλά όχι για άσχημη. Γιατί η αυξημένη τριχοφυΐα διορθώνεται αναίμακτα και οικονομικά. Το μακιγιάζ των «άσχημων» μου θύμισε κάτι από τον Φρανκεστάιν. Ωστόσο έλειπε το στοιχείο της παραμόρφωσης των χαρακτηριστικών, κάτι που θα μπορούσαν να είχαν πετύχει οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν, αν κρίνω από αυτό που κατάφεραν με την τριχοφυΐα.
.
.
Εσείς οι Κρητικοί αλλά και όσοι φίλοι επισκεφθείτε το νησί, μην τη χάσετε αυτήν την παράσταση που βάζει τα γυαλιά στους δικούς μας θιάσους οι οποίοι διαθέτουν τόσες ευκολίες και είναι και αμειβόμενοι. Με 5 (!) ευρώ εισιτήριο οι ΤΑΔΕ σας υπόσχονται μια αξέχαστη βραδιά.
Οι ηθοποιοί σε αλφαβητική σειρά: Αβραμάκης Νίκος, Ασκορδαλάκη Αμαλία, Βαφειάδου Σεβαστή, Δανδουλάκη Νίκη, Κρυονερίτη Δάφνη, Λεγάκη Ειρήνη, Νικητέα Ελένη, Ξυραφάς Αλέξανδρος, Πουλορίνη Πωλίνα, Σακέτου Νατάσσα, Σουρλαντζής Γιάννης, Σταυρακάκη Κάλια, Φανταουσάκης Νίκος, Φούμη Μαριέλα.
.
Οι φωτογραφίες είναι από το φινάλε της παράστασης κι απ΄ όσα κατάλαβα το σκυλάκι της παρέας είναι ο Μπόμπο!
.
